Çocukken de böyleydim ben.. Geceleri uyuyamazdım. Korkmak değil aslında, belki bir anlamda tedirginlik. Uyumaya hazır hissetmezdim. Bıraksalar sabaha kadar ayaktayım. Ama neler neler, gün içerisinde çözemediğim ya da biriktirdiklerim her gece karşımda duruyor demokles'in kılıcı gibi. Bir dönem normal insanlar gibi yaşadım, kendime de haksızlık etmeyim. Tam ergenliğe geçişte. Yoruluyordum artık. Ancak bu kez de uyurgezerlik ve gece sayıklamaları, rüyalar başladı (gördüğü rüyaları hatırlamayanlar sınıfındanım). Herşey o kadar canlı ki, sanki uykuda değilim. Birebir yaşıyorum. Neyse bir defa üçüncü kat penceresinden atlarken ikna edip tekrar yatırmışlar -tabi ben hatırlamıyorum- bir defa da sokak kapısından geri çevirmişler.
Rüyalar daha komik, çünkü gündüz yaşadığım sorunları gece uykumda çözümlüyorum. Hatta daha da komiği, lisedeyim, matematik bölümüde okuyorum. Derste ya da evde çözemediğim ciddi matematik problemlerini gece rüyamda çözmeye başlamam. Karabasan gibi, problemi çözüyorum ve o anda ya da sabah uyanıp deftere çözümleri yazıyorum..
İlginçtir, bir taraftan herkes -annem babam dahil- korkmaya başlamıştı diğer taraftan ne yapacaklarını da bilmiyorlardı. Psikiyatri bugünkü kadar da kullanılan yaygın bir yöntem değil. Sonuç ne derseniz, el birliğiyle beni "normale" çekmeye çalıştılar.. Peki işe yaradı mı ?..
