Köprüden Önce Son Çıkış.. (Onsekiz)

Tamam ben garip bir adamım, orasını geçtim.. Sonunda beni bekleyen elli santimlik pamuk bile derdime çare değil, onu da anladım. Peki benim dışımda kalanlarda hiç mi eksiklik yok arkadaş ? Yani bir tek ben mi varım bu şekilde yaşayan ? Bir beni mi bıraktılar "numunedir, parayla satılmaz" kısmında ? Bir ben mi çözemedim "cehalet-mutluluk" denklemini ? Bir ben mi yorgunum kendini kötü hissetmekten ? Derken... Sonunda buldum..

İtiraf ediyorum; bütün hata benim. Kimden neyin hesabını soracağım ?

Hayatım boyunca kendimle ilgili herşeyi erteledim. Birinden hoşlandım mesela, söylemedim. Biriyle tartışmaya girdim, haklı olduğum halde cevap vermedim. Birine borç verdim, geri istemedim. Aşık oldum evleneyim dedim, teklif etmedim. "Nasılsa yaparım" diye herşeyi bıkmadan, usanmadan ve zamanın ne kadar hızla geçtiğinin farkında olmadan öteledim.

Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde, hepsine bir insan gibi, yerine göre bir eş, bir baba, bir sevgili, bir kardeş gibi davrandım. Mutlu olmaları, hayata tutunmaları ve kendilerini iyi hissetmeleri için elimden geleni yaptım. Ama -çok sık olmasa bile- benim de mutlu olmam gerektiğini unuttum. 

İstedim ki vicdanım hep rahat olsun.. Hiç kimseden, hiç birşey istemeden ve hiç bir beklenti içine girmeden sevdim insanları. Merhametli davrandım. Karşılığı olup olmadığına aldırmadan hep verdim.

Yani demem o ki, en büyük kötülüğü kendime yaptım. Çünkü her şeyi erteleyerek kendimi geçmiş zaman dilimlerinden birinde rehin bıraktım. Herkese çok değerli bir porselen vazo hassasiyetiyle yaklaşırken kendimi kırdım ve paramparça ettim. Hep sus dedim yaralanmış kalbime, nasıl olsa yeri ve zamanı geldiğinde söylersin. Söyleyemedim.

Çok yoruldum. Gücüm günden güne tükeniyor. Köhne bir evin duvarında unutulmuş "Ağlayan Çocuk" portresine benzemek istemiyorum artık. İşte bu yüzden ; bugüne kadar kendime yaptığım türlü eziyetler için; başkalarının beni üzmesine izin verip kendimi hiçe saydığım için; en kötüsü de hak ettiğim halde vazgeçmek zorunda kaldığım ve tatmadığım bütün mutlu anlar için bizzatihi kendimden af diliyorum.

devam edecek...