15 yıl sonra, bugün..

Aslında cevap olarak bir önceki yazının "yorum" kutucuğuna yazacaktım bunu, sonra vazgeçtim.. Çünkü 15 yıl sonra bugünün başka bir açılımı var "yaşıyorum ve varım ; ama nedense gülümseyemiyorum"..   

Her sorunun cevabını bir yerde toplamak mümkün değil bunun farkındayım. Şimdi yaşadığım pek çok acının nedeni çocukluğum ve ergenliğim, bunu öğrenecek kadar kitap da okudum.. Ancak herşeye rağmen kavrayamadığım birşey var ve ben buna gerçekten çok üzülüyorum.

Sorum şu "Nasıl oluyorda bir insanın - kendisiyle ilgili- en güçlü sandığı yer, aslında en zayıf noktası olabiliyor ?"

İşte bunun cevabını bulduğum an, sanıyorum tekrar gülümsemeye başlayacağım..

Sanırım biraz yardıma ihtiyacım var...