(S)aklımdakiler XI

“Şimdi aynı bardaktan su içemiyoruz!
Bunu ben biliyorum,
Su biliyor,
Bardak biliyor;
Bir sen bilmiyorsun!”
 
Şimdi sen yanımda değilsin ya; ne geçen zamanın değeri var, ne yaşadıklarımın, ne düşündüklerimin. Gece yarısı ormanda yolunu kaybetmiş çocuklara benziyorum. Bir yanda karanlık, bir yanda ıssızlık, bir yanda terk edilmişlik/hiçlik duygusu. Sanki güneş bir daha hiç doğmayacak, bu karanlığın içinde günden güne azalıp yok olacakmışım gibi.. Duracağım yeri bilmiyorum, adım atacağım yeri görmüyorum, bağırmak istiyorum haykırırcasına, sesim kısılıyor bağıramıyorum.. Hayat duruyor o anda.. Korkuyorum. En az senin kadar, herkes kadar.. Keşke burada olsan; tutsan ellerimi, göğsüne sarsan sonra, saçlarımı okşasan ve "geçecek hepsi" desen, ne güzel olurdu. Günleri tek tek saymadan gelmeni ve sabırla içimdeki yalnızlığa bir son vermeni bekliyorum. İnsan aydınlığa başka nasıl kavuşur ?
 
“sakladığın kendini
böldün iki yarım'a
iki kez öldün
bir yarım yara için”
 
Bu satırları yazarken, dışarıda yağmur başladı. Sağa sola koşuşturan insan manzaraları aynı. Kalemi kağıdı bıraktım, onları izliyorum. Düşlediğim ne varsa, tek tek gözlerimin önünden bir film şeridi gibi akıp geçiyor. Herkes bir şey düşler yağmurla değil mi ? Anılar canlanır, yüzler sesler hatırlanır, unutulmuş ne varsa geçmişten adeta resmi geçit töreni yapar gibi geçerler... Yaşamın mucizesi gibi bir şey bu, sanki bütün enerji onda gizli. Hüzün, sevgi, umut, mutluluk, varoluş, hepsi birarada.. Bir sen, bir ben hariç…

Korkma varlık ya da yokluktan bahsetmeyeceğim. Zaten her ikisi de sensin; varsan varım, yoksan yokum. O yüzden değil midir -ki, alışmaya çalışmam ya da bana alışman için yaptıklarım. Mesela ara ara, doğrudan gözlerimin içine bakıp bir şeyler anlatıyorsun ya; dinliyorum dinlemesine ama, çoğu zaman gözlerinin içinden kalbine inip, neler yaşadığını, neler hissettiğini ve gerçekte ne söylemek istediğini anlamak için çabalıyorum. Çünkü ne sen benim acılarımı biliyorsun, ne de ben seninkileri. Ortak paydalarımızın çokluğu bile, bu kadar bilinmezlikte bizi biraraya getiremiyor. Şimdi ben beklemesem mesela, acele etsem ve sana bir çırpıda bütün hikayemi anlatsam, kendimi paralasam, yerden yere atsam ne olacak ? Yağmuru hiç görmemiş bir insana "yağmurda şemsiyesiz gezme ıslanırsın" demek gibi birşey bu. O insan, yağmur hakkında ne kadar çok şey biliyorsa, sen de benim hakkımda ancak o kadarını bilebilirsin. İşte durmam, sabretmem hep bu yüzden...

"Bir ben biliyorum
Yüreğinin severken
Ölmekten değil de
Öldürmekten korktuğu için
Tir tir titrediğini.."
 
Yeni farkettim, aradan bu kadar zaman geçmesine rağmen, daha beni doğru dürüst tanımıyorsun değil mi ? Şöyle bir toparlarsak; uzun anlatımlarımdan, konuşmalarımdan şikayetçi olan bir çoğunluk var. Şemsiye taşımayı sevmediğimi öğrendin. Okulu, işi zaten biliyorsun.. Başka ?.. Mesela öyle sandığın gibi matah biri olmayabilirim. Hatta belki senin dünyanda “sıradan, sıkıcı” bir adam gibi de görünebilirim. E malum, malda mülkte gözü olmayan ya da para/kariyer hırsı yapmayan, “önyargısız-iyi” dediğimiz insanların kabul gördüğü bir coğrafya değil burası. Hafızam iyidir, kolay kolay unutmam. Biraz pasaklıyımdır. Okumayı, araştırmayı, yazmayı pek severim.. Ama bilirim ki "çok şey bilen adamlar" para da etmez bu memlekette, can sıkıcı gelirler çünkü. "Bir şeyi de bilmesinler" değil mi ?

Sonra ne bileyim, hiç kimse benim için bugüne kadar farklı birşey yapmadı. Kendimi hiç “özel” -miş gibi hissetmedim.. “Çok özel” denilebilecek bir doğum günü hediyesi bile almadım. Hoş, doğum günümü hatırlayan ya da bilen kaç kişi kaldı, o da ayrı bir sorudur ya !.. Herkes gibi bir annem, bir babam var. Bak onlar bilir doğum günümü. Kız kardeşim ve yeğenlerimi hatırlaman lazım. Çocuklardan bahsetmeden duramam. Son zamanlarda saçlarımda artan beyazlar gözüme fazla görünmeye başladı – Gülme - . Komplekslerim yok, ama bir miktar takıntı olabilir. Çevremdekilerin benim için ne düşündüğüne aldırmam, onların hayatımı yönlendirmelerine izin vermem. Ne kıskançlık bilirim, ne güvensizlik. Kimseyi sorgulamam, yargılamam. Gidene "dur", kalana "git" demem. Mesela aynı tokadı, aynı kişiden iki kez yiyebilirim. Aldırmam. Maddeyle işim olmaz, hatta bir adım ötesinde, yaşadığım yeri, kazandığım parayı, aldığım eğitimi, çalıştığım iş yerini bile önemsemem.. Çünkü insandır değerli olan.. Hayattaki boşlukları "iyi-kötü", "doğru-yanlış" demeden dolduran ve değerli kılan insanlar..

Ama yaza yaza bitmez ki bunlar.. Vazgeçtim, anlatmayacağım. Biraz da yaşamak lazım…
 
“Uzaktan seviyorum seni..
Kokunu alamadan,
boynuna sarılamadan,
yüzüne dokunamadan..
Sadece seviyorum .”
 
Az önce şu yazdığım iki sayfayı tekrar okudum. Sanki ben yazmamışım ya da bir başkasının yazısını okuyormuşum gibi geldi. İnsanın kendisinden olan bir parçaya yabancılaşması. Çok saçma ! Anlam veremedim bir türlü.. Önümüz bahar ya.. Bahardandır herhalde. Malum her bahar doğayla birlikte insan ruhu da değişir. Güneş, deniz, kuşlar, yeşilin binbir rengi derken, içindeki kanın akış hızı artar ve daha aşka meyilli olur. Gerçi ben hiç bir bahar aşık da olmadım... Bak şimdi bu da saçma geldi ! Aksine her kışın ardından yorgun bir sevdayla çıkıp, her bahar gitmek istedim. “Peki gittin mi ?” dersen, gitmedim hiç. Ama olsun.. Belki bu bahar.. Belki seninle.. Belki herkesin bildiği ortak paydaları ters-yüz edip.. Birlikte gideriz..

Olmaz mı ?