Haydi bu da bir itiraf olsun; aslında ben hiç “gelen” olamadım.
Bugüne kadar elime hep tek yön "gidiş" bileti tutuşturdular. Zamanla
giden olma rolü, üstüme yapıştı kaldı. Üstelik ne güneş gibi
ısıtabildim, ne aydınlatabildim; ama en azından denedim. “Değer miydi ?”
dersen.. İnan harcadığım her dakikaya değerdi. Hiç vazgeçmedim,
vazgeçmeyeceğim de.. Belki güneş olamayacağım ama; sonunda birileri
-bundan yıllar sonra olsa bile- benimle ilgili bir cümle kurarken
“yazarken, anlatırken gözleri parlardı” diyecek.
“Aşkın celladı olmayı hiç istemedim..
Bütün dileğim sevebilmekti;
ya da sevilmenin o şevkatli,
merhametli kollarına bırakmaktı kendimi.."
İnsanoğlu
ne garip değil mi ? Sevgiye de, sevgisizliğe de verdiği tepki aynı.
Hiçbirinin yüzünde ifade yok o duyguyu yansıtabilecek. Sanki "seni
seviyorum" demiyor, "amaaan sende" bakışı var: Boş ve anlamsız. Görsen;
birileri zorlamış da, silah zoruyla karşılıklı oturuyorlar gibi. Ya
herşeyden vazgeçilmiş kurtarıcı bekleyen umutsuzluk ya da yüksek egoyla
karışık “ne yapalım bununla idare edeceğiz” durumu. Denge yok. Mesela
birinin üzerine düşsen kaçıyor, düşmesen kovalıyor. Sevsen “yeter”, uzak
dursan “sen artık eskisi gibi değilsin” diyor. İyi birşey düşünsen,
güzel birşey söylesen suç oluyor, söylemesen “odunsun” diye itham
ediyor. Anlamıyorum bu iki yüzlülüğün nedenini.
Sağol..
Bunların hiçbirini yaşatmadın bana. O yüzden bir tek senin yanında
huzurluyum; yalnızca seninleyken rahatım ve maskesizim. Bugüne kadar hiç
kimse, kendimi adım gibi hissettirmedi.
Şimdi bana
sorsalar "onu ne kadar seviyorsun" diye; tıpkı çocuklar gibi kollarımı
gerilene kadar iki yana açıp "bu kadaaaaarrrr" derim, hiç duraksamadan.
"Seni kimseler bilmiyor,
-gizliden gizliye-
kendime saklıyorum.
Biri duysa diyorum
ya da öğrense biri..
Masal bu ya,
sonuna gelmeden biter..."
Bazen
bir insanla tanışırsın. Konuşursun bir süre. Tuhaf bir biçimde
etkilenirsin. Tanıdık, yakın bir yüz gibi gelir. Daha beş dakika
geçmeden savunma kalkanlarını indirirsin. Samimi olduğunu düşünürsün.
Anlatmaya, içindekileri dökmeye başlarsın bir bir; üstelik
anlattıkça/açıldıkça ne yaptığına kendin bile anlam veremezsin.
Görmediğin bir güç, adeta kendine doğru adım adım çeker seni,
duramazsın. Sanki karşındaki yıllar önce tanıdığın, çok sevdiğin ama bir
nedenden ötürü uzun süredir görmediğin biri gibidir. Öyle ki aradan
geçen onca zaman değiştirmemiştir birşeyi. Karşılaşırsın, çarpışırsın ve
geçmişte kaldığın yerden devam edersin.
İşte, senin bendeki hikayen de böyle.
"Kalemi her elime aldığımda,
aklıma ilk gelen; sen.
Başladığım her cümlenin
öznesi; sen.
Korkularım; sen.
Söyleyemediklerim; sen.
Kime baksam,
kimi sevsem,
yine sen,
hep sen..."
Biliyor
musun ? Aslında hepimizin sorunu aynı. Korkuyoruz.. Gerçekte olduğumuz
gibi görünmekten korkuyoruz.. Yumuşak karnımızın ya da en çok acıyan
yaramızın farkedilmesinden korkuyoruz. İyi bir insan olduğumuzun
anlaşılmasından, en herkes kadar hata yapabileceğimizin bilinmesinden
korkuyoruz. Birbirimize yaklaşamamamızın, sevgisiz kalmamızın, kendimizi
doğrudan yalnızlığa hapsetmemizin tek nedeni bu : Artık daha fazla
zarar görmemek.
Merak ediyorum, birbirimizi ne kadar çok özlediğimizin ve ne kadar ihtiyaç duyduğumuzun acaba ne zaman farkına varacağız ?
Bugün
14 Şubat. Herkes planlarını yaptı, dışarılarda bir yerlerde sevgili ya
da sevgisiz bir gece geçiriyor. Ben ise, yine onikiye beş kala
aklımdakileri toplayıp sana bu satırları yazıyorum. Bu gece ile ilgili
tek planım da buydu : Bir an önce bitirmek ve yelkovan akrep ile
buluşup, saat onikiyi vurmadan, adresine göndermek. Masal bu ya !
Bakalım;
Gerçekten var mıyız ?
Ve gerçekten yaşıyor muyuz ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder