Onikiye Beş Kala...

Genelde çalışkan bir adamımdır, fakat tembellik yapmak arada iyi geliyor bana da. Mesela bir süredir yazmıyorum ya, nasıl keyifli nasıl keyifli anlatamam. Herşeyden uzağım. Düşünmüyorum. Hayal etmiyorum. Beklenti içine girmiyorum. Okumuyorum. İzlemiyorum. Yorum yapmıyorum. Huysuzlanmıyorum. Suyun üstünde yüzen gelincik misali, akıntı nereye, ben oraya.. Gerçi bunun da bir dezavantajı var; uzaklaştığın her ne ise onun yerini abuk bir sürü şey dolduruyor, ama olsun -en azından şimdilik- şikayet etmiyorum.

Saat gecenin bir otuzu

İkibin onikinin şubatı

ve salı..

Eşyalar dağınık,

Elbise askılığı aynı yerde,

balkonun kapısı açık,

radyoda muhayyer kürdi bir beste;

"ne çıkar bahtımızda ayrılık varsa yarın",

Nazım’ın şiiri duvarda

- o da çok yorgun -

kültablası yatakta

ve sigaradan iki nefes daha kaldı.

  

Sonunda söylediğimi yaptım ve sustum. Bunun da bir bedeli var elbet. Çünkü susunca; hayatla ilgili bütün bağlar -bir anlamda- kopuyor. Yakınında-uzağında kimseyi barındırmak istemiyorsun. Kelimeler dilinin ucuna kadar geliyor ama, söyleyecek kimsen olmadığı için hepsi boğazında düğümlenip kalıyor. O eğilmez bükülmez tarafın yıkıcı, kırıcı olmaktan korkuyor. "Ben bu adam değilim" desen bile, içindeki şiddet durmak bilmiyor; nefessiz kalana kadar koşup uzaklaşıyorsun. Böyle bir durumda bile koruma altına aldığın kendin değilsin yine, başkaları. Kaçmanın bedeli daha ağır; Yaşamıyorsun.. Yaşamayınca, yazamıyorsun.. Yazamayınca; hayatın, hayallerin, ailen, dostların, sevdiğin kadın.. ve seni anlamlandıran her ne varsa toz olup avuçlarının arasından rüzgara karışıp gidiyor.

Hep hüzün kokar böyle geceler;

yalnız, isteksiz…

Sanki yaşam bize ait değildir de

ödünç verilmiştir birileri tarafından,

"al yaşa" diye;

ya da sürgün verilmiştir gönüle

yürek sessiz, gözler sessiz

ve eller çizememiştir beklediği sevgiliyi.

İhtimal ki, bundan sonra bir ya da bilemedin iki kez daha karşılaşacağız - o da kimbilir hangi sebepten, belki de zorunluluktan..-. Sonra sırasıyla telefonlar seyrekleşecek, yerini kısa kısa mesajlar alacak. Samimiyet sahte gülüşlere, hal hatır sormalara bırakacak yerini.. derken bir gün bakacağız ki, yokuz ve kaybolmuşuz. Ne elin o ahizeye gidecek, ne merak edeceksin, ne artık eskisi gibi aklından geçeceğim, ne de ismimi hatırlayacaksın sonunda. Bilinç hergün biraz daha örtecek üstümü, biraz daha duvarlarını örecek etrafıma, ve yüzüm de hafızandan silinecek zamanla.

Ve bitip tükenmez böyle geceler,

ağlarız tek, güleriz tek…

Kimin umurunda

gölgen varmış, yokmuş

sevmişsin, terkedilmişsin,

kim görmüş, kim duymuş ki

bugüne kadar ?

Yıldızları gökyüzünden

indirmişler indirmesine

saçacaklarına yere göğe,

inadına kalplerine gömmüşler

ve üzerine yıldızlar yağsın deyip

ellerinde bir avuç toprakla

hikayeler anlatmışlar

Kerem ile Aslı,

Ferhat ile Şirin üzerine.

Hayatına giren üçüncü tekil şahıslarla avunmaya çalışacaksın. Olmaz ya, birgün her ikimizi de tanıyan biriyle sohbet ederken "o ne yapıyor" diye sorarsa, suçluluk duygusuyla karışık "bilmem, iyidir herhalde, ben de uzun süredir görmüyorum" diyeceksin. Belki o an, geçmişe ait bir kaç kare gelecek gözlerinin önüne, belki birkaç damla süzülücek yanaklarından.. Ne bileyim belki de bana dair birşey hatırlayıp gülümseyeceksin. Ama her ne olursa olsun dönmeyeceksin ve sen de susmak zorunda kalacaksın -en az herkes gibi-.

En sonunda; gökyüzünde kanat çırpan beyaz güvercinin, bir avcı tüfeğinin namlusundan çıkan serseri bir kurşuna teslim olması gibi, özgürlüğümüzü başkalarının avuçlarına bırakacağız. Ve birbirimizden ayrı yaşayıp, birbirimizden habersiz öleceğiz.

Ve bıkmadan, usanmadan

sahiplenmişiz böyle geceleri,

bazen sevgilimizle,

bazen yalnız,

bazen yazarak,

bazen bekleyerek

süslemişiz onu,

gözümüz kapıda, kulağımız telefonda…

Ve değerini bilmemişiz

yitip gidenlerin,

kalanlarsa yetmemiş

dört işlemi yapmaya,

gözyaşlarımız kurumamış,

yalnızlığımızla kalakalmışız

hayatın tam ortasında.

Ayrılıkları ve ölümleri sevemedim. "Kim sever ki ?" diyeceksin şimdi, biliyorum kimse sevmez. Ama ben hiç sevmem. Çünkü bilirim ki herkes zamanla herşeye alışır, ben alışamam. Herkes içinde bulunduğu her türlü duruma uyum sağlar, ben sağlayamam. Herkes yaşadığı herşeyi -en sevdiği dahil- unutur, ben unutamam. Çünkü alıştığım an ben "ben" olamam; Uyum sağladığım gün "özgür" kalamam; Unuttuğum gün sen de "sen" olamazsın ve hayata ihanet etmiş sayarım kendimi. İşte bu yüzdendir yazdıklarım. Ola ki bir gün hafızam zamana yenik düşerse, okuyup hatırlayım diye..

Yüreğimiz kayalara oturmuş

batık bir gemi şimdi,

sessizliğimizse büyük bir çığlık.

Şiirler anlatmış

şarkılar söz vermiş

ve kanamış içimiz

acımış böyle gecelerde.

Herkes kolay sanıyor veda etmeyi, ama değil. Bakma bana, yazdığım için kolaymış gibi geliyor. Ne yalan söyleyim, daha aklımdan düşünce olarak geçerken bile yüzüm kızarıyor, içim daralıyor. Cümleler nasıl geliyor, nasıl yazıya dökülüyorlar, orasını hiç sorma!. İnsanın sevdiğine "gidiyorum" demesi çok zormuş. Acaba diyorum, duman ateşinden uzaklaşırken ne düşünür; Özlem mi, özgürlük mü ?

Bir başka gece,

İkibin onikinin martı

ve pazartesi..

Eşyalar yine dağınık,

Elbise askılığı aynı yerde,

balkonun kapısı bu kez kapalı,

radyoda rast bir beste;

"sen gözlerimde bir renk",

Nazım’ın şiiri duvarda

- o da çok yorgun, ben de -

kültablası yine yatakta

gecelerdir tüten son bir sigara

ve bir gece daha bitti…